کتاب جستارهایی در باب عشق

نشر نیلوفر منتشر کرد:
الیاس کانتی می‌گوید: «دیدن ورای آدم‌ها آسان است، ولی ما را به جایی نمی‌رساند.» به عبارت دیگر چه آسان و چه بی‌فایده در افراد عیب می‌یابیم. آیا وقتی عاشق می‌شویم بعضا به این دلیل نیست که، حتی به بهای کوری خودمان در این فرآیند و آن لحظه خواسته‌ایم دیدن ورای آدم‌ها را نفی کنیم؟ اگر بدبینی و عشق دو گزینه متقابل باشند آیا عاشق شدن ما به این دلیل نیست که می‌خواهیم از موضع ضعف بدبینی نجات یابیم؟ آیا در هر «عشق در نگاه اول» نوعی گزافه پردازی نسبت به خصوصیات معشوق وجود ندارد؟ نوعی گزافه پردازی که ما را از منفی نگری معمول‌مان منفک می‌کند و تمرکز و نیرویمان را معطوف کسی می‌کند که چنان باورش داریم که هرگز حتی خود را چنین باور نداشته‌ایم.

فروشگاه اینترنتی نورآگاهی ⚘️